Geen paard in de gang.

In Brazilië zie je veel moois, dat had ik al eerder geschreven. Zelfs het kenteken van onze huurauto duidt daarop, ASS 1062. Gisteren zijn we naar Morro, een eiland voor de kust, geweest. Een vakantie eiland voor de betere Braziliaan, maar ook Gucci heeft hier een vakantiewoning. Het is een eiland zonder auto’s, maar met veel sterke mannen met kruiwagens, dus koffers en winkelvoorraden gaan per kruiwagen over het eiland. Te beginnen met ca. 80 treden omhoog als je van de veerboot komt. De prijzen zijn dienovereenkomstig, dus aanzienlijk hoger. Guaibim, waar wij een pousada hebben gehuurd, is een soort derde of vierde klas locatie. Het zelfde oceaanwater en strand, maar net alles een paar niveaus lager. De vuilnis wordt hier dagelijks opgehaald, maar dat betekent niet dat dus elke dag de vuilnisman dagelijks langs komt. Lekke band, ziek of startproblemen, je weet het maar nooit in Brazil. Op zich is dat niet zo’n probleem, maar als je een koe of paard hebt en dat niet in de gang wil laten staan dan stuurt de eigenaar hem gewoon de straat op. De combinatie paard/koe en vuilnis is een probleem. Al deze zwervers trekken de zakken open en kijken of er wat van hun gading bijzit, maar de gemiddelde Braziliaan ziet dit als het probleem van de paarden en koeien, dus er wordt niet veel opgeruimd. Sommige plaatsen hun vuilnis in manden die hoger staan, maar velen geloven het wel en hebben zelfs voor hun eigen huis geen mand staan. Kortom een rommeltje, vooral als je benedenwinds aan de straat woont. Brazilianen maken zich dus niet zo druk. Ook als je een wandeltocht gaat maken in het dichtbegroeide bos gaat het anders als dat we gewend zijn. Het zou 1,5 à 2 uur duren, afhankelijk van hoe snel men loopt. Om 7 uur weg, geen ontbijt, dat komt na de wandeling. Na 4 uur en 20 minuten komt de groep hongerig en dorstig aan, want voor die 2 uur heb je aan 1 fles water wel genoeg, vier uur vraagt aanzienlijk meer in dit klimaat. Het verlate ontbijt bestaat uit een “slavenmaaltijd”, rijst, bonen, en wat donkere vleesresten. Niet echt iets wat je opbeurt als het op je bord ligt, dus eten met de oogjes dicht en verstand op nul en het toch stiekem jammer vinden dat je wat meer hebt opgeschept. Het eten was overigens op een hoeve (huis) van 1.000 ha. met alleen bos, dwz. allerlei bomen met kokos etc. In Europa zijn boerderijen dus aanzienlijk anders en meer gericht op productie.