Een trein in Thailand

De kop is eraf, Bangkok verwelkomde ons weer met de gebruikelijke temperatuur. Air China gaf geen groter probleem als dat het wastafelkraantje niet meer dicht wilde en we dus zonder water kwamen . “Solly we apolelesize fol die unconviniancé”.
Toch verandert de toeristenstroom een beetje, ondanks 15 geopende loketten bij de immigration moesten we toch een tijdje op ons beurt wachten. Op straat zie je dit ook. De gebruikelijke echt witte velletjes kwamen altijd uit Engeland en Ierland, maar dat is veranderd. Nu hebben de witte velletjes een Aziatisch koppie. Ja de Chinezen zijn al hier. Een paar jaar geleden zagen we dit al in Laos, maar de trent zet door en nu niet meer in grote groepen achter zo’n gids met een vlaggetje aan een stokje. Nee, Chinese jeugd aan het backpacken op Kohsan Road, net als al die andere avonturiers. Nog een paar jaar en wij krijgen ze ook in ons land over de vloer. Moeten we op anticiperen lijkt me. Ze lusten graag kip met lijst, maar dragen ook Birkenstock dus heel flexibel volkje dus.
Vandaag een uitstapje met de trein gemaakt, uurtje heen en uurtje terug voor 10 bath, dat is 25 euricentjes. Een leuk tochtje naar Maha Chai, de trein rijdt dus letterlijk door de markt, tussen palmen en was een leuk tochtje. In de trein wordt je kaartje ouderwets geknipt door een soort generaal van de luchtmacht, prachtig uniform met wel vier sterren en een enorme pet. Ja, met zulke prijzen kan je de kaartcontrole ook niet aan de eerste de beste overlaten. Dat hebben ze echter weer wel gedaan met het aanleggen van de rails. Dat moet onbetwist zijn gebeurd zonder waterpas of zo. Dan licht de linker rail lager, dan weer de rechter, dus zeeziekte pillen zijn te adviseren en de open overstap tussen de wagons is tricky met slechts één kettinkje net boven de knie op te voorkomen dat je de trein aan de onderkant mag bekijken. Ook moet je je niet uitrekken als je in het gangpad staat. De ventilatoren draaien snijklaar voor je vingers door het ontbreken van beschermingsroosters. Ja, die roestvrijstalen treinen, voor minder doen ze het niet, hoeven ze dus nooit te schilderen. Van binnen houdt het niet over, die bijtringen aan die leren riempjes zijn waarschijnlijk te hoog opgehangen volgens de Thaise Arbo-regels, verder zijn de Thai heel netjes in de trein, de jeugd staat direct op voor ouderen en je wordt niet gestoord door bellende medepassagiers. Niemand belt in de trein, maar dat is uit praktische overwegingen, want de drie diesels onder de trein produceren zo’n kabaal dat een gesprek voeren absoluut onmogelijk is. En de machinist is verslaafd aan de luchthoorn. Elke 5 á 8 seconden geeft hij een signaal. Nee niet zo’n stootje op de hoorn, maar echt even vasthouden zodat iedereen weet dat je er bent. Bij elke overweg staat een man met groene vlag te zwaaien nadat hij een hekje de straat heeft opgereden. Een geruisloos hekje op vier rubberbandjes, dat wel weer. Bij ons licht er een pad direct naast de rail, maar dat is verboden toegang. In Thailand is dat een pad voor iedereen. In Maha Chai, een visserplaatsje aan een riviermonding was het juist hoogwater toen we uitstapten. Echt hoogwater dus, de straat stond ca. 30 cm onderwater, maar de markt ging gewoon door. Alles en iedereen stond in het zeewater zijn handel te kopen en verkopen. Er werden wel veel laarzen te koop aangeboden. Bij de waterkant was een grote betonnen parkeerplaats met een muurtje erom om het water buiten te houden. Alle scheurtjes in het beton borrelden spontaan en het was dus een kwestie van op tijd wegwezen. Wij waren hier de enige Falang (betekend Neus en de v erzamelnaam voor westerling) zo’n beetje dus echt even naast het toeristische straatje. Kan dit uitstapje aanbevelen als je in Bangkok bent, even de stad uit, even door de Vinex wijken, even tussen de palmpjes en de markt door, kortom Thailand vanuit een rijdende boemeltreintje op enkel hobbelig spoor gezien.