Met een paar handjes rijst de Mekong afvaren.

Met een passagiersschip gingen we mee om de Mekong een stuk af te varen. Kaasje voor deze veerbootman, even lekker bij een “collega” spioneren. Hoe zijn de veiligheidseisen en hoe worden ze aan boord toegepast.
Even aangeven hoe het in Nederland geregeld is. Scheepvaartinspectie heeft een dik boekwerk met eisen en bij elke keuring komt er een inspecteur kijken en dan moet alles tip top in orde zijn, in overeenstemming met het dikke boek. Daarbij zitten eisen waarvan je denkt “wat kan daar toch het nut van zijn”. Maar braaf als we zijn voldoen we aan alle regels met onze boot.
In Laos gaat dat heel anders en ook daar hebben ze een systeem dat ongelukken voorkomt. Want we lezen nooit over rampen met passagiersschepen in dit land. Op de boten zitten voor 90 % toeristen , dus dat zou echt wel bij de media terechtkomen als er wat fout zou gaan.
De boot is zo’n 35 meter lang en ca. 3,50 meter breed en biedt plaats aan 120 passagiers. Het is een open boot zonder waterdicht dek en alleen een houten dak ter bescherming tegen de zon. Vrijboord is geladen ca. 35-40 centimeter, dus hij moet niet te scheef gaan.
De besturing is geheel voorop en de stuurkabeltjes (va. 4 mm)) liggen vrij over het berghout.
De motor, een Suzuki vrachtautomotor van ca. 200 pk, staat achterin en de passagiers lopen over een plankje langs de motor naar het achterste deel van de boot. Hier is een handrail geplaatst zodat je niet op de motor kan vallen. Dat is maar beter ook, want de uitlaat is niet geïsoleerd, de fan (uit het vrachtauto leven) zit er nog op, maar onbeschermd. De brandstofretour leiding lekt, maar een lege petfles doet wonderen, zo ook de lensvoorziening is uiterst simpel. Een stokje met een afgeknipte plasticfles eraan, waarmee de bilge geledigd kan worden. Motoralarmering? Geen. Brandblussers? Geen. Waterdichte compartimenten? Geen. Reddingsboeien? Geen.
Zwemvesten was beter geregeld. 1 zwemvest voor 120 passagiers. Daar zouden we dus om moeten loten.
Op het dashbord bij de stuurstand slechts het gashandle, de keerkoppeling wordt door middel van het oude dubbelclutch systeem gedaan met 2 voetpedalen.
De passagiers zetten zich als makke schapen op de autobusbanken die gemaakt zijn voor kleine aziaten, dus het zit wat krap. Vijf breed en een paadje van ca. 30 centimeter.
De bagage gaat onder de vloer, dwz. het grootste deel gelukkig, ter verhoging van de stabiliteit.
De rest gaat op het dak boven de passagiers.
Hoe kan dit altijd maar goed aflopen? De Mekong stroomt behoorlijk snel en stroomafwaarts gaat het met 25-30 km/uur en dikke rotsen in de rivier die soms op een meter of 7 gepasseerd worden.
Al deze opstakels maken dat er veel draaikolken zijn en er dan heftig bijgestuurd moet worden en de boot met al weinig vrijboord behoorlijk scheef valt.
De Laotianen lossen dit op met rijst, ja gewoon gekookte rijst. Bij ons zaten een paar Laotiaanse vrouwen en deze gooiden van tijd tot tijd wat rijst overboord. Ook op de boorden van de boot werd rijst gelegd. Het meisje van de catering gooide plots flinke hoeveelheden rijst aan stuur- en bakboord overboord toen wij de heftigste stroomversnelling passeerden en de boot een behoorlijke capriool maakte en heftig scheef viel toen de stroming plots dwars inkwam. Het lieve kind was duidelijk opgelucht dat het goed afliep.
En ja, als rijst goed is voor de navigatie, waarom dan niet voor de techniek en motor, want die moet niet uitvallen op het moment dat je zo’n rots passeert. Boven de motor stond ook een bordje met rijst ter voorkoming van tegenspoed.
De meeste passagiers hebben niets meegekregen van de rijstprocedure en waren niet zo blij met de veilige aankomst als die welke wij van boord zien gaan in Nederland.
Ik overweeg nu om dat ook bij Scheepvaartinspectie voor te leggen.
Het functioneert goed in Laos, dus waarom dan niet in Nederland.
Later deze week gaan we vliegen met Laos Air. Indien ik rijst zie bij de stewardessen zal ik het jullie melden.