Het megafoon-sergantje

Spaar de roede en je bederft het kind. Het schijnt ergens in de bijbel te staan, maar in Thailand wordt dat boek niet vaak gelezen. Aan het strand zagen wij dat hoe vier tienerboefjes het een tijdje voor hun kiezen kregen.
Wij zaten naast een stuk strand dat door scholen werd gebruikt om te recreëren. Nadat een lagere school had zitten eten in kringetjes van een kind of 6-8 mochten ze een uurtje spelen. Allemaal droegen ze een T-shirt met de Engelstalige opdruk “SPORT DAY”. Nadat deze groep was vertrokken kwam er een nieuwe groep, maar nu tiener jongens en meisjes van een jaar of 17.
Zij werden begeleid door een achttal militairen en de man met de dikste buik en meeste strepen had een megafoontje waarmee de pupillen werden geïnstrueerd voor de spelletjes. De jeugd had er duidelijk plezier in. Echter er waren vier jongens die blijkbaar iets hadden uitgehaald dat niet door de beugel kon.
Dat moet al voorgevallen zijn voor de aankomst op het strand want ze werden direct apart genomen en door het megafoontje toegesproken en hun strafexpeditie werd uitgelegd.
Shirtjes uit en in het sportbroekje even de zee in om nat te worden. Vervolgens een keer of 20 links om en daarna rechtsom gestrekt door het droge zand rollen. Het waren nu aardige kroketten geworden met een laagje zand bekleed. Dit was een aardig begin voor de (naar ik aaneem) boefjes, maar toen kwam het serieuzere werk. Met 4 op rij de armen op elkaars zanderige armen en een stuk of 40 keer door de knieën en weer omhoog. Echt lekker voor die zanderige schouders waar de arm van je buurman op ligt. De samenwerken was duidelijk minder als bij het Olympisch ijsdansen.
Nadat het zand er lekker ingewreven was kwam het megafoontje weer langs voor de volgende operatie.
Gehurkt de handen om je enkels een 100 meter lopen, zodat de knieholtes en kuiten ook weten dat zand schuurt. Megafootje had echter nog een klapper in gedachten die een dikke 20 minuten in beslag nam. In spreidstand met gestrekte benen en je hoofd in het zand krom staan. Slechts hoofd en voeten mochten de grond raken. De handen moesten ondertussen op de billen liggen.
Megafoontje deed ondertussen ook de spelbegeleiding van de overige groep en als de vier slachtoffertjes de handen even van de billen haalden volgde een tik met een stuk tak op de billen. Niet alleen bij diegene die in de fout ging, maar solidair kregen ze dan allemaal twee tikken met de stok. De nekspieren kregen het steeds zwaarder en ook het voorhoofd zal aardig schraal worden van het zand. In deze houding hebben de boys een klein halfuurtje gestaan en als er wat fout ging kwam de tak weer langs. Om de moraal wat te verhogen werd de kuit als landingsplaats voor de tak gekozen. Er werd door de jongens geen kik gegeven en uiteindelijk mochten ze nog een halfuurtje in lotushouding zitten met hun shirt opgevouwen op hun hoofd. Ter stimulatie van de bloedomloop kwam het takje van tijd tot tijd langs om de ribben te testen. Welk sancties er op het vallen van het shirt stond heb ik niet gezien, want de jongens zaten muisstil alsof het zandsculpturen waren.
De spreuk waar ik dit verhaal mee begon zal Buddha dus niet onbekend zijn.
Wanneer ons megafoonsergantje van de gebruikelijke Hollandse “straffen” zou horen zal hij ongetwijfeld verbaasd kijken.
Net als het trosje toeristen dat van zijn Thaise straf getuige was.